Во светот на модата, каде што гламурот често ја засенува економијата зад сцената, се случи потег што не ја потресе само индустријата, туку го сврте вниманието на целиот свет: францускиот луксузен гигант LVMH (Moët Hennessy Louis Vuitton) ја купи познатата италијанска модна куќа Versace. За многумина ова можеби звучи како уште една деловна вест, но всушност се работи за историски момент што го менува начинот на кој ќе се обликува иднината на модната сцена. Брендот Versace е продаден за околу 1.25 милијарди долари, што ја прави оваа зделка една од највредните во историјата на италијанската мода. Поголемиот дел од акциите сега ги поседува LVMH, додека Донатела Версаче и нејзиното семејство задржаа мал процент и продолжуваат со креативното водство на брендот. Оваа аквизиција е јасен сигнал дека луксузниот пазар продолжува да се консолидира во рацете на неколку моќни играчи.
LVMH е најголемата групација на луксузни брендови во светот. Во нејзиното портфолио се вклучени имиња како Louis Vuitton, Dior, Fendi, Céline, Givenchy, Loewe и многу други – брендови што се симбол на ексклузивност, стил и глобална моќ. Со купувањето на Versace, компанијата го зајакнува своето присуство во италијанскиот моден простор и ја зацврстува својата амбиција да го контролира речиси секој сегмент од луксузниот пазар – од мода и парфеми, до вина, часовници, хотели и дигитални искуства.
Од друга страна, Versace не е било кој бренд. Основан во 1978 година од Gianni Versace, оваа модна куќа го постави темелот на модерниот „power glamour“ – препознатлива по својата медуза, златните детали, смелиот дизајн и сексапилниот пристап кон модата. По убиството на Џани во 1997 година, брендот го наследи неговата сестра, Donatella Versace, која успеа да го задржи неговиот дух и да го модернизира за новите генерации.
Оваа аквизиција значи многу повеќе од финансиски договор – таа симболизира голема промена во начинот на кој функционира модната индустрија денес. Сè повеќе независни брендови се купуваат од големи групации, а со тоа се централизира креативната и финансиската моќ. Истовремено, некои брендови, како Prada, упорно одбиваат да бидат дел од овие конгломерати, задржувајќи ја својата независност и креативна автономија.
Овој потег поставува важно прашање: дали иднината на модата ѝ припаѓа на неколку супермоќни групации, или на оние кои избираат да останат свои, независни и визионерски?
